ﭼﻪ ﺷﺐ دردﻧﺎﮐﯽ اﺳﺖ! ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺟﺎن ﮐﻨﺪن اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺻﺤﺮاي

ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎي ﺳﯿﺎه، در اﯾﻦ ﺷﺐ ﭘﻬﻨﺎور و ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﻣﺎﻧﺪه ام و ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ

زﻣﯿﻦ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ. ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ آن ﭘﯿﺮ ﺑﻪ درد آﻟﻮده ﻏﻤﮕﯿﻦ، ﮐﻪ در زﯾﺮ اﯾﻦ ﺷﺒﺴﺘﺎن

ﺑﺰرگ و ﺗﻬﯽ، ﺟﺰ اﻧﻌﮑﺎس ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎي ﺧﻮد را ﮐﻪ در زﯾﺮ ﺳﻘﻒ اﯾﻦ آﺳﻤﺎن

ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ و ﻣﯽ ﻧﺎﻟﯿﺪ:

»ﺑﻪ ﮐﺠﺎي اﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﯿﺮه ﺑﯿﺎوﯾﺰم ﻗﺒﺎي ژﻧﺪه ﺧﻮد

را؟«ﭼﻘﺪر ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﺰاﻣﯿﺮ آﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪ

Ne hüzünlü bir gece ! 

sanki can çekişme anları   bu sessiz uçsuz bucaksız  çölde , bu sonsuz siyaha dönmüş kapkara gecede tanıdıksız kimsesiz kalakaldım. kendimi yeryüzünde yapayalnız buluyorum. o hüzünlü dertlere bulanmış bu kocaman bomboş gece çadırının altında bu gökkubbenin çatısı altında yankılanan kendi feryatlarından başka bir şey işitmeyen ve acı içinde şöyle  inleyen ihtiyar neler çekiyordu. 

“Bu karanlık gecenin neresine asayım şu yamalı abamı"

kendimi yalnız başına yeryüzünde durup başını göğe kaldırarak acılar

içinde haykıran mezmurların peygamberine ne kadar yakın buluyorum.

“Ben bu yeryüzünde bir garibim, emirlerini benden gizleme” 

bu korkulu  halvette ,sadece ,bu uzun süren yabancı geceyle yaka paça tutuşmuşum ben  ! bu topluluk ağır  bir uykuya  dalmış. neler olup bittiğinden  nasıl  haberleri  olsun.

o  sadece kendini düşünür. akıllıdır.  mutluluk  uyuşturmuş onları 

“metronun gelmesinden başka beklediği hiçbir şey yok !” 

Hayır ,ben ,tufan dalgalarında çırpınan ,korkudan ağzı açılmış gözleri dışarı  fırlamış halde çığlık atarak 

sahillerdeki yükü hafif kişileri yardıma çağıran o ihtiyar gibi asla

“ Hey ! insanlar.!”demeyeceğim .Bırak uyusunlar .Ben bu gece deniziyle ,

bu korkunç sessizlik tufanında kalır, yinede kimseyi  yardıma çağırıp inlemem .

milyonlarca nüfuslu bu uğursuz şehirde ,şu kuleden başka tanıdığım hiç kimse yok. ne yapayım en iyisi yazayım " thomas wolf " doğru söylüyordu.

"yazmak unutmak içindir.. hatırlamak için değil”

Ne tantanalı bir gece ! sımsıcak olmuş .keşke çabucak sabah olsada beni

bu gecenin elinden kurtarsa , bu toplumu nazlı  uykulu  yatağından

kaldırsa

ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ

اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺮ ﺳﺮ آﺳﻤﺎن، ﺑﻪ درد، ﻓﺮﯾﺎد زد:

!«ﻣﻦ در روي اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﻢ؛ اواﻣﺮ ﺧﻮد را از

ﻣﻦ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﺪار»

در اﯾﻦ ﺧﻠﻮت ﭘﺮﻫﺮاس، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺐ دﯾﺮﭘﺎي ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ

ﮔﻼوﯾﺰم و اﯾﻦ ﻗﻮم آرام ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ! ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ اﺳﺖ! او در اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﻮﯾﺶ

اﺳﺖ،

ﻋﺎﻗﻞ اﺳﺖ!... ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺗﺨﺪﯾﺮش ﮐﺮده اﺳﺖ. »در اﻧﺘﻈﺎر ﻫﯿﭻ

ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ

!«رﺳﯿﺪن ﻣﺘﺮو

ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﻮن آن ﺷﺎﻋﺮ ﭘﯿﺮ ﮐﻪ در ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن دﺳﺖ و ﭘﺎ

ﻣﯽ زد و، ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي از وﺣﺸﺖ درﯾﺪه، در درﯾﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺒﮑﺒﺎران

ﺳﺎﺣﻞ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ: »آي! اﻧﺴﺎن ﻫﺎ...!«. ﺑﮕﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ

اﯾﻦ درﯾﺎي ﺷﺐ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺳﮑﻮت، ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ و ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﯾﺎري ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﻢ، ﻧﻤﯽ

ﻧﺎﻟﻢ. در اﯾﻦ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺷﻮمِ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﻬﺎ ﻧﻔﻮس، ﺟﺰ اﯾﻦ ﺑﺮج ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺴﯽ

را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ...

ﭼﮑﻨﻢ؟ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ. راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮﻣﺎس وﻟﻒ: »ﻧﻮﺷﺘﻦ

ﺑﺮاي

ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن1«

ﭼﻪ ﺷﺐ ﭘﺮﻏﻮﻏﺎﯾﯽ اﺳﺖ! داغ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮐﺎش زودﺗﺮ ﺳﺤﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ و

ﻣﺮا از

دﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ و اﯾﻦ ﻗﻮم را از ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺎز ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار

ﮐﻨﺪ

Beni rüzgar gibi avare yaptılar

 

مرا مثل نسیم آوارہ کردند

دلم مانند گل صد پارہ کردند

نگاہم را کہ پیدا ہم نبیند

شہید لذت نظارہ کردند

Beni  rüzgar gibi  avare yaptılar

gönlümü gül gibi yüz parçaya böldüler

apaçık olanı görmekten aciz olan görüşümü

bakış lezzetinden şehid ettiler

Muhammed İkbal (Hüzün şairi)

hüznün şairi
مرا روزی گل افسردہ ئی گفت
نمود ما چو پرواز شرار است
دلم بر محنت نقش آفرین سوخت
کہ نقش کلک او ناپایدار است

 

تو ڈھونڈ رہا ہے سم افرنگ کا ترياق؟ 

اک نکتہ مرے پاس ہے شمشير کي مانند 

برندہ و صيقل زدہ و روشن و براق 

کافر کي يہ پہچان کہ آفاق ميں گم ہے 

مومن کي يہ پہچان کہ گم اس ميں ہيں آفاق!

dün deniz kıyısında hızır bana dedi ki;    

sen batı'nın  zehrine ilaçmı  arıyorsun

bende bir nükte var kılıç gibi 

keskin, bilenmiş ve berrak

kafir, bu kainatta kaybolan dır.

mümin derinliğinde ise bu kainat  kaybolur.                                                                   

 

lale-i Tur

Muhammed İkbal (Hüzün şairi)

hüznün şairi
مرا روزی گل افسردہ ئی گفت
نمود ما چو پرواز شرار است
دلم بر محنت نقش آفرین سوخت
کہ نقش کلک او ناپایدار است

            

                                                            

Varlik bezmi onun nazının  şahididir.                                           شہید ناز او بزم وجود است 

Bütün mükevvenatın  tiynetinden ona bir niyaz yükseliyor. نیاز اندر نہاد ہست و بود است

Görmüyor musunuz, felekleri aydınlatan güneş,                      نمی بینی کہ از مہر فلک تاب

seherin yüzünde bir secde dağıdır.                                       بہ سیمای سحر داغ سجود است